آخرش روزی بهار خنده هامان میرسد. پس بیا با عشق فصل بغضمان را رد کنیم

دارم به آرزوی بچگیم فکر میکنم. به پرستار شدن توی میدون جنگ. به یه کار مفید کردن. به وقتی که لباسمو میپوشم و میرم تو دلِ دلِ مریضا. آدمایی که حتی خانواده هاشون از ترس بهشون سر نمیزنن. که حتی گاهی جواب تلفنشونو نمیدن که نکنه مجبور بشن بیان بیمارستان و این غم انگیزترین حالت غمگین شدنه. ناجوانمردانه ترین حالت طرد شدنه. دارم فکر میکنم به رحمی که حتی همکارت بهت نداره. به آدمی که خیلی راحت نمیاد شیفت و کارشو میندازه گردن یکی دیگه. منبع